Utrzymana w konwencji eseju, autobiografii, po trochę powieści. Zawiera pytania: czy współczesna rzeczywistość jest taka o jakiej marzyliśmy? Czy nas nie rozczarowała? Czy Polska dzisiejsza jest tak naprawdę lepsza? Autorka podkreśla: Kiedyś jedliśmy kaszę gryczaną z sosem i byliśmy szczęśliwi. Dzisiaj, kiedy realia dnia codziennego uległy radykalnej zmianie na lepsze jesteśmy sfrustrowani, ciągle nienasyceni. I odpowiada: tak się wydawało, aż do nadejścia kryzysu. Wtedy, jej zdaniem, powstały pierwsze rozczarowania. To właśnie kryzys pokazał swoje prawdziwe oblicze. Paulina Wilk w jego wyniku straciła pracę. Mimo wszystko utrzymuje, że czas dorastania do wolności był czasem szczęśliwym. Jednak twierdzi, że to dzisiaj znajdujemy się w miejscu szansy na lepsze jutro. Ale ja sądzę, że ta wiara dotyczy już tylko jej pokolenia i to chyba nie w 100 procentach.
Transformacja podzieliła pokolenia. Szalony pęd, jaki wymogła europeizacja dotycząca życia codziennego nie mogła nie przynieść ujemnych skutków. Dopiero po pewnym czasie uświadomiono sobie, że nie można brać ślubu z korporacją, twierdzi autorka. Świadomość, że należy zwolnić nie przyszła tak od razu. Musiała być wynikiem rozczarowania.
Książka była napisana z nadzieją, że wywoła dyskusję, o tym co nam się udało, a co nie.
A co najważniejsze, udziela odpowiedzi: czy aby na pewno bilans zysków i strat został zapisany po właściwej stronie?
A.G.C.