Kiedy nieoczekiwanie umiera dziadek Rintarō, młody, nieśmiały chłopak dziedziczy po nim antykwariat. Wśród starych, ciekawych książek łatwo się zatracić i zapomnieć o świecie na zewnątrz. I choć Rintarō nie widzi sensu w wychodzeniu ze swojego bezpiecznego miejsca, niespodziewanie w antykwariacie zjawia się kot, który zabiera go w niebezpieczną wyprawę przez cztery labirynty. Ich celem jest uratowanie książek. Czy im się uda? I jak odmienią się losy bohatera (i książek!)? Nie zdradzamy, zachęcamy do przeczytania.
Zdania klubowiczek na temat lektury były podzielone. Wątek kota wszystkim skradł serce, jednak nie wystarczyło to, by niektóre z nas zachwycić. Dla jednych powieść okazała się niewykorzystanym potencjałem, innych swą lekkością wciągnęła w świat japońskiego antykwariatu i magicznych labiryntów. Przede wszystkim jednak była punktem wyjścia do niezwykle ciekawej rozmowy na temat książek i rynku wydawniczego. Zastanowiłyśmy się, ile racji mają bohaterowie labiryntów. Czy współcześnie odczuwamy presję, by pochwalić się jak największą liczbą przeczytanych książek? Czy wiecznie spieszące się społeczeństwo ma jeszcze czas na długie lektury? I czy wydawnictwa kierują się w swej polityce czymś jeszcze prócz zysku? My, podobnie jak Rintarō, mimo wszystko nie widzimy tego w tak ciemnych barwach i wciąż wierzymy w moc książek.
„O kocie, który ratował książki” to powieść nie tylko o literaturze, ale też o potędze przyjaźni i miłości. Nie zamyka nas w fikcyjnym świecie, lecz zachęca, by czerpiąc z niego co najlepsze, otworzyć się na otoczenie i innych ludzi. Każdy czytelnik może zwrócić w niej uwagę na coś innego.
Koty są częstym motywem w literaturze, szczególnie japońskiej. Wspomniałyśmy więc również o innych przykładach występowania tych zwierząt i roli, jaką pełnią. Na koniec porozmawiałyśmy o tym, co chciałybyśmy omawiać w kolejnych miesiącach.
DKK dla Młodzieży w Bolesławcu