Książka pt: „Dawca”, to dzieło autorstwa Lois Lowry z gatunku soft science fiction. Z daną publikacją zetknęłam się na comiesięcznych spotkaniach Dyskusyjnego Klubu Książki w ramach poznawania nowych gatunków literackich.
Głównym bohaterem powieści jest Jonasz - kilkunastoletni chłopak żyjący w utopijnym społeczeństwie. Nie odczuwał bólu, strachu, ani szczęścia. Jego życie zmienia się od momentu, w którym wybrano go na odbiorcę pamięci. W ten sposób poznaje piękno wspomnień i wagę miłości. Racjonalne i codzienne czynności stopniowo przestawały mieć dla niego pierwszorzędną rolę. Im więcej emocji doświadczał, tym bardziej chciał się z nimi dzielić z innymi. Jednak ludzie, którzy go otaczali nie znali innego świata. Ich bezmyślne posłuszeństwo, klarowne zasady wykluczały spontaniczność, wyobraźnie i uczucia. Bunt Dawcy narastał. Tym bardziej, że czuł się oszukiwany przez bliskich. Zrodził się w nim instynkt samozachowawczy. Zrozumiał, że musiał walczyć o lepszy byt dla ludzi. Ucieka z tego utopijnego miasta i porywa swego „brata”. Pełen nadziei podąża „do wspomnień”. Czy dociera? Czy udaje mu się ocalić nową iskrę życia? Koniec powieści ma wiele znaczeń. Autorka utworu bezbłędnie posługuje się stylem prostym. Swoim bohaterem daruje nieskomplikowane rysy. A napięcie buduje stopniowo, by na koniec książki zapalić oczekiwania „biorcy”.
Mnie osobiście pozycja się podobała. Idealnie oddała monotonię i szarość perfekcjonizmu do jakiego dąży ludzkość. Powieść jest przestrogą, abyśmy nigdy nie dopuścili podobnego obrotu akcji, w której będziemy tępo posłuszni, bezbarwni oraz bez emocji. Nie jest to książka dla każdego, ale jeśli wpadnie w czyjeś ręce to na pewno trafi na półkę domowych bestsellerów.
Daria Jartyś, lat 15
DKK Chojnów
Głównym bohaterem powieści jest Jonasz - kilkunastoletni chłopak żyjący w utopijnym społeczeństwie. Nie odczuwał bólu, strachu, ani szczęścia. Jego życie zmienia się od momentu, w którym wybrano go na odbiorcę pamięci. W ten sposób poznaje piękno wspomnień i wagę miłości. Racjonalne i codzienne czynności stopniowo przestawały mieć dla niego pierwszorzędną rolę. Im więcej emocji doświadczał, tym bardziej chciał się z nimi dzielić z innymi. Jednak ludzie, którzy go otaczali nie znali innego świata. Ich bezmyślne posłuszeństwo, klarowne zasady wykluczały spontaniczność, wyobraźnie i uczucia. Bunt Dawcy narastał. Tym bardziej, że czuł się oszukiwany przez bliskich. Zrodził się w nim instynkt samozachowawczy. Zrozumiał, że musiał walczyć o lepszy byt dla ludzi. Ucieka z tego utopijnego miasta i porywa swego „brata”. Pełen nadziei podąża „do wspomnień”. Czy dociera? Czy udaje mu się ocalić nową iskrę życia? Koniec powieści ma wiele znaczeń. Autorka utworu bezbłędnie posługuje się stylem prostym. Swoim bohaterem daruje nieskomplikowane rysy. A napięcie buduje stopniowo, by na koniec książki zapalić oczekiwania „biorcy”.
Mnie osobiście pozycja się podobała. Idealnie oddała monotonię i szarość perfekcjonizmu do jakiego dąży ludzkość. Powieść jest przestrogą, abyśmy nigdy nie dopuścili podobnego obrotu akcji, w której będziemy tępo posłuszni, bezbarwni oraz bez emocji. Nie jest to książka dla każdego, ale jeśli wpadnie w czyjeś ręce to na pewno trafi na półkę domowych bestsellerów.
Daria Jartyś, lat 15
DKK Chojnów